Het verhaal van Tat en Ammon

In de traditie van het oude Egypte om verhalen te vertellen die mensen morele waarden bijbrengen, is hier een kort verhaal – je kunt het misschien aan je kinderen vertellen – over het belang tussen het pad van de dood en het pad van het leven.

Lang geleden in het oude Egypte gingen de twee jonge vrienden Tat en Ammon vissen op de Nijl. Ze namen hun boot, net en speren mee en vertrokken naar de rivier.

Tat was een arme maar vrome volgeling van Thoth en de zoon van de plaatselijke spirituele leraar Hermes. Ammon was de zoon van de koning en leidde een verwend en luxueus leven in een groot paleis.

Prins Ammon ving snel veel vissen, terwijl Tat moeite had om iets te vangen. Op een gegeven moment slaagde Tat erin om één vis te vangen, maar toen hij die wilde pakken, glipte de vis door zijn vingers heen en viel terug in de rivier.

Na enkele uren vissen had Ammon een stapel vis terwijl Tat er geen enkele had gevangen. De jonge prins was opgewonden over zijn vangst en stond op het punt te vertrekken toen hij Tats teleurstelling opmerkte.

Ammon vroeg:

“Tat, waarom vang je geen vis? Ik bad tot mijn vader, de koning, om me veel vis te laten vangen. Heb je niet tot God gebeden?“

Tat antwoordde:

“Ja, ik heb tot God gebeden om me vis te laten vangen zodat ik en mijn vader vanavond iets te eten hebben. Maar ik denk dat ik gewoon niet zoveel geluk heb als jij.”

Ammon glimlachte en zei:

“Misschien had je ook tot mijn machtige vader moeten bidden” terwijl hij zijn vangst in zijn karretje laadde om naar het paleis te brengen.

Tat knikte, denkend dat Ammon wel eens gelijk zou kunnen hebben. Waarom zou God hem niet toestaan om ook maar één vis te vangen? Maar ze wisten niet dat hun lot op het punt stond bezegeld te worden.

Tat en Ammon hoorden plotseling de stem van een goddelijke daimon in elk van hun harten.

“Tat, je leidt een leven van vrede en mededogen, waarbij je altijd anderen voor jezelf plaatst. Je zit aan de voeten van je spirituele leraar, luisterend en lerend. Jij bewandelt de Weg van het Leven, hiervoor zal jouw ziel na de dood van je lichaam beloond worden door regelrecht naar de achtste sfeer te gaan, om daar met de aanwezige krachten lof te zingen voor het Goddelijke. Dan zul je in de juiste volgorde opstijgen, je overgeven aan de krachten, en zelf een van de krachten worden die opgaan in het Goddelijke.“

Maar de stem vervolgde,

“Ammon, tot nu toe heb je een leven geleid van hebzucht en egoïsme, waarbij je altijd meer hebt genomen dan je toekomt. Je bewandelt de Weg van de Dood, hiervoor zal je ziel na de dood van je lichaam worden gestraft met een pijnlijke reiniging door de wrekende daimon en terug naar de aarde worden gestuurd om te reïncarneren in een nieuw menselijk lichaam, een niet die van een rijke prins maar van een arme, behoeftige persoon.“

Ammon was geschokt en bang, terwijl Tat vervuld was van vreugde en vrede. Ammon vroeg aan Tat:

“Beste vriend, is er nog een plek over aan de voeten van je meester? Kan ik lid worden van de groep om te luisteren en de Weg van het Leven te leren?“

Ammon werd opgenomen in de groep studenten van Hermes. Vanaf die dag leerde Ammon een leven van vriendelijkheid, dankbaarheid, vroomheid, eerbied en vrijgevigheid te leiden, waarbij hij zich altijd de les herinnerde die hij tijdens het vissen met Tat had geleerd.

Mettertijd werd Ammon de leerling van Asclepius, de beste leerling van Hermes, en door het bewandelen van de Weg van het Leven werd hij uiteindelijk ook beloond met een plaats in de hoogste sferen nabij het Goddelijke.

Onze acties in het leven bepalen onze beloning of straf in het hiernamaals. Het is nooit te laat om onze manieren te veranderen en ernaar te streven goed te doen en te beginnen op de Weg van Hermes, de Weg van het Leven.

Afbeelding header: Bron Wikimedia. Dit bestand is gelicenseerd onder de Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported-licentie.