Verbondenheid, licht en duisternis en ken U Zelve – Deel II
Om verbondenheid te zien, te ervaren, te voelen is het noodzakelijk de andere kant te kennen. Het contrast, so to speak. Niet verbonden voelen is complementair aan verbonden zijn. Duisternis ervaren we om het licht te ontdekken.
Yin en Yang zijn een mooi symbolisch voorbeeld. Het één draagt het ander in zich. Een leuk voorbeeld is de volgende metafoor: Wanneer er een schitterend verlichte kamer is, met ernaast een kamer waarvan men zegt dat die donker is, dan is tóch in beide kamers licht aanwezig. In verschillende gradaties weliswaar. In een zogenaamd donkere kamer is het licht niet verwijderd, vernietigd of echt uitgedoofd maar er is gewoon minder van aanwezig.
Overdrachtelijk gezien kan dit ook op de mens van toepassing zijn. In feite zijn we verlicht en verbonden maar niet altijd zijn we ons hiervan bewust. We hebben dan te maken met onze schaduwzijdes, die iets minder belicht zijn.
Bewustwording zorgt ervoor, in alle gradaties dat we deze schaduwkanten leren erkennen, ze omhelzen en ons licht er op laten schijnen. Loslaten van angsten, oordelen over onszelf en anderen horen hier onlosmakelijk bij. Angst is de medaillekant van liefde, ofwel verbonden zijn.
Pijn is een vaak onbegrepen emotie. Het vasthouden aan taboes, al of niet opgelegd door anderen, vasthouden aan vastomlijnde normen betekent: vasthouden aan de zwaartekracht van de aarde. Deze zwaartekracht beperkt ons zonder het bewustzijn te vergroten. In onze zoektocht naar verbinding, wat licht is, zullen we uiteindelijk vinden: zoeken, voelen en verwerken.
Dat is verlichting. Het zware voelt namelijk alleen zwaar als we ons niet overgeven aan dat wat het leven is, en je jezelf niet in erkenning en overgave aan het leven overgeeft. Er kan alleen verbondenheid zijn als liefde liefde is en er geen angst het licht duister maakt, en niets de liefde vult met pijn of jaloezie. Iemand die streeft naar eenheid en zelfkennis zal dit als een levenslange oefening erkennen en handhaven en mettertijd zal het steeds makkelijker worden.
Wanneer we beseffen dat grenzen en obstakels door onszelf worden gecreëerd kunnen we ze omhelzen en toestaan er te mogen zijn. Grenzen worden willekeurig opgetrokken en vastgelegd op plekken die men zelf verzint. Beperkingen vloeien voort uit willekeur die op haar beurt voortkomt uit angst voor het onbekende, het beweeglijke, het vormloze. We vechten, leveren strijd tegen onze beperkingen, grenzen en angsten etc. Dit houdt onze groei tegen en staat verbondenheid in de weg.
We moeten leren deze angsten, beperkingen onze bondgenoten te maken. Ze leren ons namelijk iets waardevols over onszelf. Het is een weerkaatsing van de onwetendheid die we niet erkennen. Het overgrote deel van wat laag lijkt, onze emoties, angsten, oordelen etc. verdient het niet om gehaat te worden.
Wat als laag op ons overkomt moet simpelweg worden schoongemaakt. Was dat vuil met liefdeskracht weg. Sla het er niet uit met moraliserend preken of met censuur. Genereer licht en hoop met de kracht van je denken als je chaos op je weg aantreft. In een donkere ruimte volstaat een enkel kaarsvlammetje om de duisternis te doorbreken. Met duizenden vlammen vergeet diezelfde duisternis dat ze bestaan heeft.
Het is van belang weerstand te laten gaan, los te laten, omdat ze belemmerend werkt. We moeten alles laten ontkiemen wat hoop geeft. Het loslaten van weerstand houdt niet in dat we onszelf ervan overtuigen dat alles vanzelf goed zal komen.
Hoop, wilskracht en liefde vormen een geweldig cement, maar cement krijgt pas zijn functie tussen de stenen die men op elkaar wil stapelen. Onze bouwstenen reiken van de eerste stap die we ‘s morgens zetten tot de laatste blik die we ’s avonds op de tv werpen. Deze stenen zijn poreus of van graniet, afhankelijk van wat je besluit met je leven te doen, afhankelijk van de kwaliteit van de stroom waarop je meedrijft.
De struikelblokken die we tegenkomen in ons leven zijn er dus om te omhelzen, aan te kijken in plaats van ze weg te werpen. Ze zullen toch even krachtig weer doen terugkeren in ons leven. Door onze struikelblokken te beleven beginnen we na te denken over ons zelf, zodat we leren licht te laten schijnen op onze nog bedekte of duistere stukken.
Ik heb het veel over zaken die ons afhouden van verbondenheid. Het is noodzakelijk dat we juist deze aspecten onderzoeken en belichten voor we verder komen op het pad van verbondenheid. Verbondenheid met het zelf en het al. Zo kunnen we uiteindelijk de polariteit opheffen en de dualiteit als eenheid gaan ervaren.
Herenigen met Je Zelf ook wel Hoger Zelf
“Zo boven, zo beneden” is een samenvatting van een stelregel die in de eerste of tweede eeuw werd geformuleerd door een Griekse leraar Hermes Trismegistus.
De volledige stelregel luidt: Wat beneden is, is hetzelfde als wat boven is en wat boven is, is hetzelfde als wat beneden is, om de wonderen van het ene te bewerkstelligen. Deze stelregel bevat de sleutel tot onze verbintenis met het Hoger Zelf.
In principe betekent het dat wat zich boven in de geestelijke wereld bevindt ook beneden in de stoffelijke wereld kan zijn. Het contact krijgen met het Zelf is niets anders dan te luisteren naar de innerlijke stem.
Deze innerlijke stem is onze leidraad in het leven. het enige wat we hoeven doen is die innerlijke stem erkennen en volgen. Het is de creatieve intelligentie en kracht binnenin ons. Het vergt dagelijkse oefening om bewust te worden van ons innerlijke zelf maar gaandeweg zullen we ons dan meer en meer verbonden voelen met ons zelf en met het al.
We hoeven alleen maar stil te worden en ons open te stellen voor ons Zelf.