Maçonnieke Leerschool

Laten we van de maçonnieke leerschool eens een rijschool maken. Eén van de mogelijkheden om iemand tot een goede weggebruiker te maken, is om hem onvoorbereid in een auto te laten stappen (zijn leven) en hem dan alles te laten leren door hem maar vaak te laten rijden, helemaal in zijn eentje, over het drukke wegennet (‘de stroom des levens’).

Als hij maar vaak en goed genoeg de dingen die hij op zijn weg tegenkomt analyseert (en begrijpt wat hem overkomt) dan wordt hij vanzelf een goede en verantwoordelijke weggebruiker.

Deze persoon komt op zijn vele tochtjes legio verkeersborden (gevoelens), knipperende palen bij kruisingen (intuïtie), en wegmarkeringen (emoties) tegen, maar het zegt hem helemaal niets en hij zal er alleen maar erg verward door worden.

Alleen op de momenten dat het fout gaat of dreigde fout te gaan zou hij – terugkijkend – kunnen leren wat de mogelijke betekenis (les) van dat ene bord of die ene wegmarkering was, en dat het misschien verstandig is om voortaan de borden boven de weg (het Hogere) wat beter in de gaten te houden.

Deze persoon mag blij zijn als hij op de huidige, drukke wegen een week in leven blijft, en hij zal hoe dan ook voor veel chaos en (bijna)ongelukken zorgen.

En als hij die week overleeft en ongeveer weet wat hij wel en niet moet doen, dan zal het nog een hele lang tijd duren voordat hij de betekenis leert van alle verkeerssignalen en borden om hem heen (en leert dat hij die borden boven de weg ook weer niet blindelings moet vertrouwen).

Is het niet beter om deze persoon eerst op een afgelegen parkeerplaats de belangrijkste basisbeginselen te laten opdoen van het autorijden? Hem klassikaal uit te leggen wat alle verschillende borden en markeringen betekenen en dan hem met een vakkundige begeleider de weg op te sturen?

Naast wie zou je liever in de auto zitten?