Vrijmetselaar worden is als naar de sportschool gaan

Toen je een kind was, had je op school een vak genaamd “gymnastiek”. Sommige kinderen vonden het leuk, anderen niet. “Waarom zijn we hier?” Maar de volwassenen begrepen iets dat jij niet deed, namelijk dat dit goed voor je is – deze oefeningen zijn gezond, het is op de lange termijn goed voor je lichaam, en ze legden je dat misschien uit, of ze zeiden “doe het omdat ik het zeg”.

Het is mogelijk dat je, als volwassene, met bijna nostalgie terugkijkt op de gymnastieklessen. Of misschien heb je er negatieve, zelfs traumatische herinneringen aan. Maar wat waarschijnlijk waar is, is dat er ineens 30 jaar voorbij zijn gevlogen en dat je jezelf zegt: “jemig, ik moet wat meer gaan bewegen!” Nu heb je je eigen autonomie – je eigen beoordelingsvermogen. Nu ga je zelf kiezen hoe en waar je sport.

Niemand anders zal controleren of je elke dag opstaat en naar de sportschool gaat. Maak je gebruik van de nieuwe dag, haal je er iets uit? Je betaalt waarschijnlijk zelfs contributie om lid te zijn van een sportschool. Is dat voor niks? Of ben je een van die harde werkers, gedisciplineerde mensen die beginnen met hun best te doen, en aangenaam verrast zijn om te zien dat ze elke dag, elke week geleidelijk beter worden en ontdekken dat ze meer aankunnen dan ze dachten?

Toen je jong was, had je misschien religieus onderwijs – Joodse kinderen hadden Hebreeuwse school, katholieke kinderen hebben catechismus. Misschien vond je het leuk of misschien ergerde je je eraan. Misschien was je een van die kinderen die altijd dacht “waarom laten ze ons dit doen?” Maar de ouders begrepen iets dat ze misschien niet eens konden uitleggen – dat je geest en ziel dit ooit nodig zouden hebben, dat je blij zou zijn om dit te hebben om “naar huis te komen”, dit vangnet om op terug te vallen. Dus misschien zeiden ze gewoon “doe het omdat ik het zeg.”

Dus misschien had je je Bar Mitswa, misschien had je je vormsel, en toen verdwenen er ineens 20 of 30 jaar, en kijk je naar je leven en vraag je je niet alleen af waar de jaren zijn gebleven, maar, wat is mijn spiritualiteit? Wat geloof ik? En waar passen deze vragen in het “normale leven”? Hoe kan ik vragen zoals deze onderzoeken in de context van een 9-tot-5 wereld, met een gemeenschap van andere zoekende mensen?

Vrijmetselarij claimt of streeft er niet naar om religie te vervangen. Vrijmetselaren begrijpen dit al, en ze doen hun best om dit aan de rest van de wereld duidelijk te maken. We maken deze vergelijking omdat religie vaak iets is waar je het gevoel hebt dat je er in bent “geboren”. Dus, iemand is een Jood, of Protestant, of Katholiek, of Moslim, niet omdat het zijn of haar idee was, maar omdat het de manier van hun ouders was; “omdat ik het zeg”, in feite. Zelfs degenen onder ons die nog steeds trots zijn op ons religieuze erfgoed, kunnen worden geconfronteerd met het gevoel dat het toch een toevalligheid was.

Nu ben je plotseling, als volwassene, geestelijk “uit vorm”. Je hebt die keuzevrijheid, die autonomie, en je moet zelf dingen gaan uitzoeken: Waar ga ik meer leren over dankbaarheid? Over gemeenschap? Over mijn relatie tot het goddelijke? En terwijl je dit onderzoekt, kun je zomaar op de Vrijmetselarij stuiten.

Net als bij een sportschool, kan het zijn dat je op dit punt bent gekomen omdat je geïntroduceerd bent door een vertrouwde vriend. Of (in het moderne tijdperk van de Vrijmetselarij), je hebt misschien gewoon gegoogeld. Maar nu heb je jezelf gevonden op deze plek, die je tools en technieken biedt om jezelf intellectueel en spiritueel te verbeteren.

Je bent nu volwassen en je bent hier uit vrije wil.

De vraag is, wat ga je ermee doen? Als je geluk hebt, is die vertrouwde vriend nu je “trainingsmaatje”, en sta je op sommige dagen op, wetende: “nou, zelfs als ik het vandaag niet voel, kan ik mijn afspraak niet missen omdat mijn maatje me verwacht.” Maar misschien vlieg je solo, misschien is er niemand die je eraan herinnert om een nette broek aan te doen en vanavond naar de loge te komen. Je bent volwassen, en je zult zelf beslissingen moeten nemen.

Lid worden van de Vrijmetselarij gaat niet op magische wijze je intellect aanscherpen of je spiritualiteit verdiepen, net zoals lid zijn van een sportschool je niet automatisch gespierd maakt. Nu moet je in actie komen en het werk erin steken. Je betaalt contributie, net als bij de sportschool – en we zijn allemaal een beetje beschaamd als we beseffen dat we betalen voor iets en het niet echt gebruiken! Als je komt opdagen en moeite doet, zul je misschien verrast zijn om te ontdekken dat zelfs vanuit bescheiden begin de resultaten je verwachtingen kunnen overtreffen.